پروژه آرتمیس؛ آغاز عصر جدید آپولو یا آخرین نمایش ناسا؟
تاریخ انتشار: ۶ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۸۴۰۳۰
ناسا با آغاز سری ماموریتهای آرتمیس قصد در بازگرداندن بشر به سطح قمر زمین دارد اما آیا این ماموریت آغاز عصر جدید آپولو خواهد بود یا پایانی بر سفرهای سرنشیندار ناسا به اعماق فضا؟
به گزارش ایسنا و به نقل از کانورسیشن، نیل آرمسترانگ(Neil Armstrong) «یک گام کوچک» تاریخی در سال ۱۹۶۹ بر روی ماه برداشت و تنها سه سال بعد، آخرین فضانوردان سری ماموریتهای آپولو همسایه آسمانی ما را ترک کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
با این حال، برنامه آرتمیس به رهبری ایالات متحده آمریکا، با هدف بازگرداندن انسانها به ماه در دهه جاری، فعالیت خود را با ماموریت آرتمیس ۱ آغاز کرده و کپسول فضایی این ماموریت آزمایشی اکنون در مدار ماه در حال گردش است.
مهمترین تفاوت میان عصر آپولو و عصر کنونی در اواسط دهه ۲۰۲۰، پیشرفت شگفتانگیز رایانهها و بخش رباتیک است. علاوه بر آن، رقابت ابرقدرتها مانند آنچه در هنگام جنگ سرد با اتحاد جماهیر شوروی رخ داد، دیگر نمیتواند هزینههای کلان را توجیه کند.
در ماموریت آرتمیس از موشک سامانه پرتاب فضایی(SLS) کاملاً جدید ناسا استفاده میشود که قدرتمندترین موشکی است که تاکنون وجود داشته و از نظر طراحی شبیه به موشکهای سترن ۵(Saturn V) است که دهها فضانورد آپولو را به ماه فرستادند. پیشران آرتمیس مانند همتایان پیشین خود برای ایجاد قدرت پرتاب از ترکیب هیدروژن مایع و اکسیژن استفاده میکند. این پیشران که پس از انجام پرتاب به آبهای آزاد میافتد چند بار مصرف نیست و بنابراین هر پرتاب هزینه تخمینی بین دو تا چهار میلیارد دلار را به همراه خواهد داشت.
در مقابل آن، موشک استارشیپ شرکت فضایی خصوصی اسپیسایکس که به نوعی رقیب ناسا به حساب میآید، در این مورد با موشک ناسا تفاوت دارد و این شرکت، موشک خود را به گونهای ساخته که قابل استفاده مجدد باشد.
مزایای فناوریهای رباتیک
نمونهای از پیشرفتها در زمینه اکتشافات رباتیک، مریخنوردها هستند. مریخنورد استقامت(Perseverance)، آخرین کاوشگر ناسا است که میتواند با بهرهگیری از راهنماییهای محدود از سوی اپراتورهای زمینی، از سطوح صخرهای مریخ عبور کند. بهبود در حسگرها و هوش مصنوعی(AI) رباتها را قادر میسازد تا به خودی خود نواحی جالبی را برای جمعآوری نمونه برای بازگرداندن به زمین شناسایی کنند.
طی یک یا دو دهه آینده، اکتشاف رباتیک در سطح مریخ میتوانند کاملاً مستقل پیش بروند و حضور انسان مزیت چندانی به همراه نخواهد داشت. به طور مشابه، پروژههای مهندسی، مانند رویای ستارهشناسان برای ساخت یک تلسکوپ رادیویی بزرگ در نیمه پنهان ماه که عاری از تداخلات زمینی است دیگر نیازی به دخالت انسان نخواهد داشت. چنین پروژههایی میتوانند به طور کامل توسط رباتها انجام شوند.
رباتها میتوانند به جای فضانوردان به فعالیت بپردازند و برخلاف انسانها به یک مکان مجهز برای زندگی نیاز ندارند و میتوانند به طور مستمر در محل کار خود باقی بمانند.
به همین ترتیب، اگر استخراج مواد کمیاب از خاک ماه یا سایر سیارکها از نظر اقتصادی به امری مقرونبهصرفه تبدیل شود، میتوان این کار را با کمک رباتها با روشی ارزانتر و ایمنتر انجام داد.
رباتها همچنین میتوانند سیارات مشتری، زحل و قمرهای متنوع و شگفتانگیز آنها را با هزینههای اضافی کمتر، کاوش کنند. برخی از این قمرها در واقع می توانند در اقیانوسهای زیر سطح خود میزبان حیات باشند.
این در حالی است که حتی اگر ارسال انسان به این مکانها امکانپذیر شود، احتمالا ایده خوبی نخواهد بود زیرا انسانها میتوانند این جهانها را به میکروبهای زمینی آلوده کنند.
مدیریت خطر
فضانوردان آپولو قهرمان بودند. آنها خطرات زیادی را به جان خریدند و از فناوریها حداکثر استفاده را کردند. این در حالی است که در مقایسه، سفرهای کوتاه به ماه در دهه ۲۰۲۰، به رغم هزینه ۹۰ میلیارد دلاری برنامه آرتمیس، کاری تقریباً معمولی به نظر میرسد.
برای برانگیختن اشتیاق عمومی در مقیاس آپولو، به چیزی جاه طلبانهتر، مانند فرود روی مریخ، نیاز داریم. اما چنین ماموریتی، با احتساب تدارکات و موشک برای سفر بازگشت، میتواند برای ناسا یک تریلیون دلار هزینه داشته باشد. هزینههایی که وقتی با بحران آب و هوا و فقر روی زمین روبرو هستیم، جای بحث دارد.
این هزینهی بالا نتیجهی یک «فرهنگ ایمنی» است که توسط ناسا در سالهای اخیر در پاسخ به نگرشهای عمومی ایجاد شده است که نشاندهندهی آسیبهای روحی و تاخیر در برنامهها پس از فاجعههای شاتل فضایی در سالهای ۱۹۸۶ و ۲۰۰۳ است که در هر کدام هفت سرنشین غیرنظامی از بین رفتند. گفتنی است، شاتل که در مجموع ۱۳۵ پرتاب داشت، به نرخ شکست زیر دو درصد دست یافت. انتظار نرخی به این پایینی برای سفر به مریخ غیرواقعی است و این ماموریت دو سال تمام به طول خواهد انجامید.
فضانوردان به محافظت بسیار بیشتری نسبت به رباتها نیاز دارند. آنها در سفر و عملیاتهای خود به هوا، آب، غذا، فضایی برای زندگی نیاز دارند و باید از آنها در برابر تشعشعات مضر، به ویژه طوفانهای خورشیدی محافظت شود.
تفاوت هزینهی بین سفر انسان و ربات به ماه که در اقامتهای طولانی بسیار بیشتر میشود. سفر به مریخ که صدها بار دورتر از ماه است، نه تنها فضانوردان را در معرض خطرات بسیار بزرگتری قرار میدهد، بلکه پشتیبانی اضطراری از آنها را بسیار کمتر امکانپذیر میکند. حتی علاقهمندان به فضانوردی پذیرفتهاند که تقریبا دو دهه تا اولین سفر انسان به مریخ فاصله داشته باشیم.
مطمئناً ماجراجویانی وجود خواهند داشت که با کمال میل خطرات بسیار بیشتری را میپذیرند. برخی از آنها حتی در گذشته برای انجام یک سفر یک طرفه به مریخ ثبت نام کردهاند.
این نشان دهندهی یک تفاوت کلیدی بین عصر آپولو و عصر کنونی است: ظهور یک بخش فناوری فضایی خصوصی و قوی که اکنون پروازهای فضایی انسان را در بر میگیرد. شرکتهای بخش خصوصی اکنون با ناسا رقابت میکنند، بنابراین سفرهای پرخطر و کمهزینه به مریخ، که توسط میلیاردرها و حامیان مالی خصوصی تامین میشوند، توسط داوطلبان مشتاق انجام خواهند گرفت. در نهایت، مردم میتوانند این ماجراجویان شجاع را بدون پرداخت هزینه برای آنها تشویق کنند.
با توجه به اینکه پرواز فضایی انسان فراتر از مدار پایین زمین به احتمال زیاد به طور کامل به شرکتهایی با بودجه خصوصی که آماده پذیرش خطرات بالا هستند واگذار خواهد شد، این سوال پیش میآید که آیا پروژه چند میلیارد دلاری آرتمیس ناسا راه خوبی برای خرج کردن پول دولت است یا خیر. در نهایت به نظر میرسد آرتمیس نمایش پایانی ناسا باشد تا آغاز عصر جدیدی از آپولو.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: پروژه آرتمیس ناسا آپولو 11 ربات ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۸۴۰۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
داستان سرماخوردگی در انسانها از چه زمانی آغاز شد؟
غزال زیاری- اکثر مردم حداقل سالی یکبار سرما میخورند و درنتیجه سرماخوردگی یکی از رایجترین تجربیات انسانی به شمار میرود؛ اما حالا این سؤال مطرح است که در تاریخ هوموسپینس (انسان خردمند)، اولین بار انسانها از چه زمانی دچار سرماخوردگی شدهاند؟
پاسخ دادن به این سؤال کار سختی است؛ چراکه ویروسهای متعدد و زیادی باعث ایجاد سرماخوردگی میشوند و از سوی دیگر، تعداد کمی از این ویروسها در بقایای انسانی باقی میمانند؛ اما قدیمیترین شواهد باستانشناسی انسانها، حکایت از آن دارد که برخی از اولین انسانهای هومو سپینس متعلق به حداقل سیصد هزار سال پیش با سرماخوردگی دستوپنجه نرم میکردند.
سرماخوردگی چیست؟"سرماخوردگی" اصطلاحی کلی برای گروهی از عفونتهای تنفسی است که معمولاً در افرادی با سیستم ایمنی سالم، بهصورت خفیف بروز میکند. راینوویروسها، کرونا ویروسها و ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) اغلب باعث ایجاد سرماخوردگی میشوند و قبل از اینکه این پاتوژنها بین انسانها گسترش پیدا کند، احتمالاً انسان آنها را از مهرهداران دیگر دریافت کرده است.
جوئل ورتهایم، ویروسشناس فرگشتی دانشگاه کالیفرنیا دراینباره توضیح میدهد: «زندگی در مجاورت حیوانات راه سادهای است که انسان را در معرض مکرر ویروسهای جدید قرار دهد و همین میتواند منجر به تبدیلشدن این ویروس به یک ویروس بومی انسانی شود.»
انتقال ویروسها از حیوان به انسان؟معمولاً در صورت انتقال ویروس حیوانی به بدن انسان، این ویروس نمیتواند باعث ایجاد عفونت شود؛ چون با بدن میزبان جدیدش سازگار نیست. بااینحال، گاهی یک ویروس مجموعهای از ژنهای مناسب را برای جهش موفق و حتی انتشار در بین انسانها در اختیار دارد؛ مثلاً ویروسهای کووید-۱۹ و آنفولانزای خوکی به همین شکل پدید آمدهاند.
دانشمندان فرضیههای متعددی درباره زمانی که ویروسهای سرماخوردگی برای اولین بار شکوفا شدند، مطرح کردهاند و جالب اینجاست که شروع آنها در نقاط بسیار متفاوتی از جدول زمانی انسان قرار میگیرد. تعدادی از محققان بر این باورند که انتقال ویروسها از حیوانات به انسان، در طلوع تمدن بشری (بین ۵ هزار تا شش هزار سال قبل) صورت گرفته؛ زمانی که انسانها زندگی در محلههای نزدیک به هم را آغاز کردند؛ بدین ترتیب پاتوژنها راحتتر میتوانستند پخش شوند و در آن زمان، انسانها شروع به پرورش حیواناتی مملو از ویروس نمودند.
البته که همه دانشمندان موافق این فرضیه نیستند.
فرانسوا بالوکس، زیستشناس محاسباتی دانشگاه کالج لندن بر این باور است که جمعیتهای شکارچی-گردآورنده که به کشاورزی نمیپرداختند، از طریق شکار در معرض ویروسهای حیوانی قرار میگرفتند. شکارچیان از قبل از انسانهای خردمند هم وجود داشتهاند (مثلاً در گونههای انسانتبار منقرضشدهای مثل انسانهای راستقامت (Homo erectus) که اولین بار ۲ میلیون سال پیش ظهور کردند). بالوکس معتقد است که ویروسهای سرماخوردگی مختلف در طول فرگشت انسان در زمانهای مختلف در رفتوآمد بودهاند.
او دراینباره میگوید: «فکر میکنم احتمالاً یکی از رویدادهایی که منتهی به افزایش قابلتوجه جذب عوامل بیماریزا در انسان شده، گسترش انسانها به خارج از آفریقاست که طی آن، افراد ویروسهای سرماخوردگی جدیدی را دریافت کردند.» قدمت اولین انسانهای خردمند در خارج از آفریقا به حدود دویست و ده هزار سال قبل بازمیگردد.
بررسی ویروسهای سرماخوردگی باستانیورتهایم دراینباره میگوید: «رد پای بیماری ناشی از سرماخوردگی، بهخوبی باقی نمیماند.» این ویروسها معمولاً علائم عفونت را در بافتهای نرمی مثل ریهها باقی میگذارند که پس از مرگ از بین میروند و اثری از آنها در استخوانها و دندانهای مقاوم باقی نمیماند.
ژنومهای ویروسی در بقایای انسانهای باستانی یافت شده که البته تنها مربوط به ویروسهای مبتنی بر DNA است و نه ویروسهای حاوی RNA که این پسرعموی ژنتیکی DNA، در بین ویروسهای سرماخوردگی بسیار رایجتر است.
لوسی فان دورپ، متخصص ژنتیک دانشگاه کالج لندن در این رابطه توضیح میدهد: «RNA سریعتر از DNA تجزیه میشود، درنتیجه بازیابی آن بهمراتب سختتر است. به همین خاطر است که تا به امروز، هیچ ویروس RNA از مواد باستانی کشف نشده است.»
بالوکس و فان دورپ با انجام حفاریهایی در سیبری، به جستوجوی ویروسهای باستانی در دندانهای انسان پرداختند. در مقاله منتشره در bioRxiv آنها از دو ژنوم باستانی برای یک ویروس DNA به نام آدنوویروس C انسانی نام بردند که میتواند باعث ایجاد علائم سرماخوردگی شود.
طبق تخمین محققان، آخرین جد مشترک این ویروسها تقریباً به هفتصد هزار سال قبل برمیگردد ( یعنی مدتها قبل از ظهور انسانهای خردمند یا هومو سپینسها). این احتمال وجود دارد که این ویروسها از بدن شامپانزهها یا گوریلها به انسانها منتقل شده باشند، اما اینکه دقیقاً چه زمانی اتفاق رخداده، در حد حدس و گمان باقی مانده است.
یافت بقایای کروناویروس قرن شانزدهمیباوجود آنکه دانشمندان هنوز ویروسهای RNA از دوران باستان پیدا نکردهاند، اما موفق به یافتن یک ویروس کرونای قرن شانزدهمی در پالپ دندان اسکلتهای انسان در فرانسه شدهاند. RNA یافتشده با کروناویروسهای شناختهشده امروزی متفاوت است و این حکایت از آن دارد که این پاتوژنهای تاریخی ممکن است یا از بین رفته باشند یا فراتر از تشخیص، فرگشت یافته باشند.
در هر حال این احتمال وجود دارد که این ویروس کرونا به گردش خود در بدن انسان ادامه داده باشد؛ اما در دوران مدرن، توالییابی نشده است. فان دورپ در این رابطه توضیح میدهد: «بسیاری از ویروسهای عامل سرماخوردگی، در شرایط امروزی توالی ضعیفی دارند که از جمله آنها میتوان از ویروسهای کرونای سرماخوردگی که بهطور منظم در گردشند، نام برد.»
بالوکس و همکارانش حالا و با در اختیار داشتن بقایایی کمیاب از ویروسهای باستانی، بر پاتوژنهای گذشته نزدیک تمرکز کردهاند و در حال مطالعه روی بقایای انسانی هستند که در دو قرن گذشته جمعآوری و در مراکز پزشکی ذخیرهشدهاند.
بالوکس گفت: «احتمالاً در آینده تصویر جمعی مناسبی از ویروسهایی که در طول ۲۰۰ سال گذشته با ما بودند، خواهیم داشت. این میتواند ردیابی تاریخچه این ویروسها درگذشتههای دور را برای دانشمندان آسانتر کند.»
منبع: livescience
۵۴۳۲۱
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902910